Mark&Monika Bernal
Mark – przed chorobą zawsze uśmiechnięty, empatyczny, otwarty na innych ludzi, wyrozumiały człowiek. Wszyscy go lubili. Umiał słuchać, tłumaczyć, doradzać,
a rozmowy z nim były zawsze przyjemnością.
Jego dobroć, optymizm, wyrozumiałość i uśmiech pozwalały mi patrzeć na świat przez różowe okulary. Mieliśmy piękne życie, które nagle zatrzymało się 10 sierpnia 2022 roku na bardzo długo. Nagłe zatrzymania krążenia, reanimacja, niedotlenienie mózgu
i śpiączka… Początki były bardzo trudne…Miałam cały czas te same pytania w głowie: jak to się mogło stać, śpiączka – przecież to niemożliwe!
Pamiętam, jak znajdowałam w Internecie osoby w podobnej sytuacji.
Jak te właśnie przypadkowe lub tak naprawdę nieprzypadkowe osoby mi pomagały
i tłumaczyły. Swoim życiem inspirowali i dodawali siły. Pamiętam, jak zadałam kolejne pytanie: czy nadejdzie kiedyś czas, że przestaje się płakać na wspomnienia, na widok zdjęć z czasu przed chorobą…?Teraz wiem, że nadejdzie.
Tylko u każdego ten czas jest inny. Już mogę oglądać nasze wspólne zdjęcia i już nie płaczę. Oglądam je i doceniam, że było nam dane mieć tak dobre wspólne życie.
Ale brakuje mi Marka uśmiechu i naszych rozmów każdego dnia. Przy chorobie Marka moja perspektywa postrzegania świata, ludzi, szczęścia, przyjaźni jest całkowicie inna. To co było kiedyś banałem, czymś niezauważonym okazuje się teraz największym szczęściem. Nauczyłam się cieszyć z każdej najmniejszej pozytywnej rzeczy
i ją doceniać. Staram się cieszyć każdą dobrą chwilą, celebrować drobne momenty dnia codziennego. Cieszę się, że Mark jest zdrowy i stabilny, że możemy chodzić na spacery, że mamy swoje miejsce, że są ludzie, na których można liczyć itd… Niektórych dziwi fakt, że spacerując mówię do Marka, śmieję się i żartuję, zadaje pytania i dalej mowie nie uzyskawszy odpowiedzi od niego… Dla mnie mój mąż jest dalej tym samym kochanym Markiem, którym był przed choroba, dlatego traktuje go dalej tak samo i jest to dla mnie naturalne. Wiem, że on tam jest. Nie czuje tego, że się poświęcam, bo to nie jest poświęcenie, to jest chyba właśnie miłość, oddanie drugiemu człowiekowi. Mamy teraz inne życie, ale pragniemy żyć dalej, w miarę normalnie w tej mało normalnej sytuacji.
Nie chcę rezygnować z wszystkich tych rzeczy, z których Mark czerpał przyjemność będąc sprawnym, dlatego zabieram go wszędzie, gdzie lubił chodzić. Chcemy czerpać
z naszych wspólnych chwil tyle, ile możemy nie wiedząc ile czasu nam jeszcze pozostało. Ksiądz Kaczkowski mówił pięknie o radzeniu sobie z chorobą i trudnościami, mówił to z właściwym sobie dystansem i poczuciem humoru mimo własnej ciężkiej choroby Żyjąc z wiszącym nad nim widmem własnej śmierci mówił: „Również życie
w chorobie może być intensywne! I można je wypełnić sensem.” Tak więc i my staramy się, aby nasze życia wypełnić sensem.  Chcąc pomagać innym, doradzać i także może inspirować, pokazywać, że można dalej żyć założyliśmy naszego bloga, w którym dzielimy się naszym zwyczajnym/niezwyczajnym życiem.

https://www.facebook.com/profile.php/?id=61556776934342

I wszyscy pamiętajmy, im więcej wykreujemy sobie tych pozytywnych, pięknych chwil
z których się możemy cieszyć w zdrowiu czy chorobie tym życie będzie
piękniejsze, pełniejsze, spokojniejsze.
„…Cieszmy się z małych rzeczy, bo wzór na szczęście w nich zapisany jest…”